Open en eerlijk op Blue Monday

Tot nu toe heb ik verteld hoe geweldig 2016 was, maar er waren zeker een aantal dieptepunten. Op #BlueMonday ben ik hier helemaal eerlijk in en hoop ik met mijn verhaal anderen te kunnen inspireren.

Op mijn werk was ik niet gelukkig. Ik voelde me vreselijk, omdat ik werk deed dat niet overeenkwam met mijn opleidingsniveau (who cares, als je het maar leuk vindt, denk ik nu). Dat deed me echt heel veel. Ook omdat anderen tegen me zeiden: Aaah, dit is niet voor altijd toch? Maar stel je voor dat ik niet anders kon?

Daarnaast was het een jaar geleden… En ik weet niet of ik dit ooit met jullie heb gedeeld, maar ik vind dit altijd nog moeilijk om te zeggen. Ik wilde heel graag een kind. Heel graag. Té graag. Ik was er zo mee bezig dat het niet lukte. En niet even, maar bijna anderhalf jaar. Drie maanden lang ging ik drie dagen in de week voor mijn werk naar het ziekenhuis voor onderzoeken. En ze kwamen er maar niet achter wat het was. Met Youri was alles goed, dus het lag aan mij. Dit heeft er toen voor gezorgd dat ik tegen een depressie aanliep in mijn andere baan, daar weg ben gegaan en meer voor mezelf ben gaan doen. Ik ben toen gestopt met ‘zwanger willen worden’ en weer begonnen aan de pil. Het bracht Youri en mij alleen maar spanningen. Ik was boos op hem, omdat ik vond dat hij er niet voor me was, dat hij me niet begreep. En hoe kon hij me ook begrijpen? Maar dat kon ik hem niet kwalijk nemen. Ik vrat mezelf helemaal op. Op 9 juli zouden we ook gaan trouwen in 2016, maar dat werd hem niet. We wilden doorsparen.

Ondertussen werd mijn beste vriendinnetje zwanger, beviel op 9 juli en het haar kindje werd dit jaar 1 jaar. Voor mij kwam alles weer terug. Ik had het gevoel dat ik gefaald had. Geen goede baan, niet getrouwd en geen kind. Ik was al (!) 26 en voelde me vreselijk. Ik kon iedere dag wel janken, en dat deed ik ook. Uiteindelijk belandde ik thuis. Want ook op de werkvloer barstte ik in tranen uit. Daar zat ik niet meer op mijn plek, dus alles viel zo samen. Eigenlijk durfde ik het niemand te vertellen. Want hoe kon ik het rijmen dat ik wel leuke dingen kon doen, maar niet naar mijn werk? Uiteindelijk heb ik een paar gesprekken met mijn huisarts gehad. Dat deed me heel veel goed. Gewoon het feit dat je even met iemand kon praten die er geen mening over had of een ander persoonlijk belang ofzo. Ze zei dat ik iedere dag sowieso een half uur naar buiten moest, elke dag iets moest doen dat ik heel erg leuk vond en gaf me nog meer tips. Daardoor ben ik er wel goed uitgekomen. Maar ook nu nog merk ik dat te snel weer aan het werk ben gegaan. Als het even een dag tegenzit, heb ik gelijk het gevoel alsof mijn hele wereld is ingestort… Maar iedere dag werk ik er aan. En dit, het zo naar buiten brengen, is weer een stap…

---